De zweethut was een plek waar beer vaak terecht kwam. Het is een goede plek om schoon te worden zeiden ze. Een heilige ruimte om te voelen wat er werkelijk in je leeft. De zweethut voelde krap en benauwd vond beer, bovendien gingen ze er met te veel tegelijk in. Toch kwam het ritueel van de zweethut steeds weer op zijn pad. Zodra hij ervoor koos om krachtiger en wijzer in het leven te staan dansten de vlammen van het heilige vuur in de verte. De ceremonie daagde hem uit zijn grenzen op de proef te stellen. Het ging over vertrouwen en overgave, iets waar beer niet altijd in geloofde, hij durfde zijn controle niet te verliezen. Uiteindelijk won de betovering van de zweethut het van de weerstand. Beer ging de verbinding met de zweethut aan en ontdekte hoeveel energie en heling er leeft in de zweethut. Algauw lokte ook het pad van het heilige vuur wat rechtstreeks verbonden is met de zweethut. Beer werd Vuurbeer en mocht voor het heilige vuur zorgen. De geest van het vuur liet hem zien hoe krachtig het is om midden in het leven te staan. Dat beer kansen moest benutten. Niet bang moest zijn om fouten te maken. Dat beer zichzelf moest toestaan liefde te voelen voor zichzelf en het leven, de angst om zichzelf daarin te verliezen los moest laten. De moed om kwetsbaar te durven als het hart overloopt van passie.” Als je niet durft te voelen beer,” zei het vuur “zal je hart nooit pijn doen van verdriet en eenzaamheid, maar ook nooit de liefde en passie van het leven ervaren.” Het vuur daagde beer uit te vertrouwen op zijn eigen kracht. Beer durfde steeds meer de hitte en de vurigheid van het leven weer aan te gaan. Hij begon zich open te stellen voor de andere spirits die op zweethut ceremonie afkwamen. De wind fluisterde over nieuwe inzichten. Het water liet zijn tranen stromen en spoelde alles los wat beer weggestopt had. Het volk van de stenen deelden hun wijsheid en hun rotsvast vertrouwen dat moeder aarde hun altijd zal dragen. De grote vader overtuigde beer ervan dat alles om hem heen bezield is met scheppingskracht en dat hij beer ook zijn verantwoording moet nemen voor zijn eigen creatie energie en voor zichzelf moet gaan staan. Beer moest om te blijven groeien op zijn levenspad, terugkeren naar de baarmoeder van moeder aarde. Hij kroop door de kleine ingang naar binnen. Hete voorouders van het stenenvolk werden voor hem in de aarde gelegd. Toen de deur gesloten werd was de hitte van het vuur voelbaar. Water vloeide over de gloeiende voorouders en transformeerde in stoom. Alsof de gebeden en wijsheid uit de voorouders opsteeg en de ruimte vulde. Er was zoveel kracht en energie in die kleine ruimte die tegelijkertijd zo groots als het universum voelde. Dat Beer niet alles durfde te voelen en probeerde zijn adem in te houden, zijn controle niet te verliezen. Kon hij het wel aan deze energie toe te laten. De Spirits wilden hem graag helpen en riepen Beer haal adem, ga zingen of maak geluid. Geef je over aan de energie waar je ook één mee bent, van waaruit ook jij bent ontstaan Beer. Hij kwam weer thuis in de zweethut en wist dat hij regelmatig terug moest keren op deze heilige plek waar alle krachten van hemel en aarde ceremonieel met elkaar verbonden werden. Beer was dankbaar voor de heling die de zweethut hem bracht en besloot dat hij dit medicijn wou delen met de wereld om hem heen.